Op de website van TLC

Onze Hannah staat ook ook op de website van het kindertehuis TLC (www.tlc.org.za) Hannah was born prematurely on Christmas Eve in 2003. Her mother felt unable to cope with providing for a baby and requested that she be adopted. She was placed in a baby home in Johannesburg, where she continued to have difficulties with her health. By the time Hannah was two years old the social workers had not been able to find an adoptive family for her and since she was now too old to stay in their institution they requested that we allow them to transfer her to TLC. Over the next two years at TLC, Hannah grew and developed into a sweet loving little girl, although she still had some difficulties relating to her experiences before she came to TLC. Social workers who work with TLC successfully found a lovely Luxembourgish family who were eager to adopt Hannah, and early in 2008 Hannah went home to Luxembourg with her forever mommy, daddy and her new big brother. One more miracle			.

Weer naar huis!

Onze laatse dag in Afrika. Wat een tijd hebben we gehad!! En wat zijn we blij dat we Hannah's geboorteland een beetje hebben leren kennen.... We hebben kunnen kennismaken met veel mensen. Allereest natuurlijk Joan en haar familie. Pippa natuurlijk, en de vrijwilligsters in TLC, de mensen hier in “Garden-Place”, die ons zo heerlijk verwend hebben. We hebben gezien waar Hannah is geboren en waar ze verzorgd is.

We krijgen een andere kamer waar we onze spullen kwijt kunnen en genieten van de laatste afrikaanse zonnestralen. Morgen zal het koud zijn in Luxemburg. Hannah en Marc kunnen een laatse keer zwemmen en nog even buiten spelen. Tussen de middag worden we nog heerlijk verwend. Andy heeft speciaal voor ons gekookt omdat we met het avondeten al weg zijn. We krijgen nog een heerlijke maaltijd, lekker buiten in de tuin geserveerd en mogen alleen maar genieten, aldus Andy. Wat een heerlijk afscheid. Na het eten gaan de kids nog even een middagdutje doen want het zal een lange dag en nacht worden.

Daarna breken echt de laatse uren aan. Nog 3 uur (nog wat lezen), nog 2 uur (nog een groepsfoto met de andere adoptie-ouders) nog 1 uur (tijd om ons om te kleden)

Om 17 uur staat het busje van Garden-place klaar. Abby zal ons naar het vliegveld brengen. We nemen afscheid en rijden voor de laatste keer de poort uit. We gaan naar huis!!!

We arriveren ruimschoots op tijd bij het vliegveld (ondanks de eeuwige files) en nemen daar afscheid van Abby. Op het vliegveld is genoeg te zien en te beleven dus ook de laatste uurtjes voor vertrek komen we wel door. We eten nog wat en kijken wat rond in de (mooie) winkeltjes. Onze vlucht wordt omgeroepen we we worden in een bus naar het vliegtuig gereden. We stappen uit en daar staan we dan met zijn vieren;

Een warme afrikaanse avond. Het is al donker en voor ons staat het vliegtuig, in de schijnwerpers en met de motoren al aan. We zitten met zijn vieren naast elkaar, de kinderen in het midden. En daar gaan we dan: op weg naar huis. Alweer zo’n emotioneel moment. Nu nemen we Hannah dan echt mee, weg uit Afrika. Heerlijk om haar bij ons te hebben maar aan de andere kant is het natuurlijk triest dat ze niet in haar eigen land kan/mag opgroeien.

De nacht duurt lang. De kinderen hebben allebei moeite in slaap te vallen. Hannah is gewend op haar buik te slapen en probeer dat maar eens in een vliegtuigstoel...

Uiteindelijk lag ze met haar hoofd op mijn schoot en met haar benen op de stoel. Wel niet zo comfortabel voor mama, maar in ieder geval lukt het zo de kinderen te laten slapen. Zelf slapen we vrijwel niet . Boven Duitsland zien we de zon opkomen, een prachtig gezicht. Om 7:00 landen we in München. Daar moeten we het halve vliegveld over, op zoek naar het vliegtuig dat ons naar Luxemburg zal brengen. Ook bij de douane duurt het lang. Het is nog vroeg in de ochtend en de man van de douane begrijpt het niet allemaal. Guy een Luxemburgs paspoort, ik een nederlands, Marc weer en luxemburgs en dan Hannah nog een zuid-afrikaanse pas... Zelfs de adoptie-papieren van de rechtbank moeten er aan te pas komen om duidelijk te kunnen maken dat Hannah toch echt onze dochter is, en dat ze legaal met ons reist. Pfff, na al deze strubbelingen is het al vrij laat en kunnen we meteen het Luxair-toestel in. Helaas kunnen we nu niet naast elkaar zitten maar voor dit laatste uurtje overleven we dat wel. Hannah valt meteen weer op mijn schoot in slaap en daar gaan we dan: op weg naar Luxemburg, mét Hannah. Wel een emotioneel uurtje. Een prachtig Zuid-afrikaans meisje op mijn schoot wat helemaal nog niet weet wat haar te wachten staat. Alles nieuw en alle anders. En hoe gaat het later? Zal ze gelukkig worden bij ons? Tussen de zakenlui in hun driedelig pak laat ik de tranen maar weer stromen.....

Om 10:15 landen we op “Findel”, het vliegveld van Luxemburg. Een kwartier te vroeg dus we besluiten het rustig aan te doen zodat het ontvangstkomitée ook de tijd krijgt. We gaan rustig met de kids naar de w.c om ons wat op te frissen. Daarna rustig verder op zoek naar de koffers. Dat is snel gebeurt want de koffers staan al op ons te wachten, keurig netjes op een karretje geladen en alles. Een man van het vliegveld staat erbij en verteld dat er op ons gewacht wordt....!!!! Omdat er op het vliegveld gebouwd wordt komen we niet door de aankomsthal maar worden we door een soort container direct naar buiten geloods. De deur door en ja hoor: familie, vrienden en adoptie-ouders staan op ons te wachten. Heerlijk! Eindelijk! Er zijn bloemen, kadootjes en natuurlijk weer (vreugde)tranen. Wat hebben we lang naar dit moment verlangt en eindelijk is het dan zover. Natuurlijk wil iedereen even met ons praten en Hannah even bewonderen. Ze laat het allemaal over zich heen komen, zit lekker bovenop de koffers op het bagagekarretje en vindt het allemaal wel interessant (zeker de kadootjes). Na een tijdje krijgen wij het toch wel koud en besluiten we naar huis te gaan. We nemen een taxi en een 20 minuten later rijden we onze staat weer in. Daar worden we opgewacht door opa die nét te laat was om naar het vliegveld te komen, maar die nu wel lekker onze aankomst thuis kan filmen. Ohh, wat heerlijk om weer thuis te zijn. Er hangen ballonnen en slingers, er staan bloemen en kaarten. Marc en Hannah zijn erg moe, maar ze vinden het zo prachtig om thuis te zijn dat de vermoeidheid in een keer weg is. Hannah gaat meteen met Marc op onderzoek uit en natuurlijk moet ze haar kamer gaan bekijken. De rest van de dag doen we lekker niks. Alleen wat uitpakken, verhalen vertelen en genieten van de kids die lekker aan het spelen zijn.

Gekke bekken in het vliegtuig...

Mijn mannen....

Koud in Luxemburg, snel de winterjas aan.

Daar zijn we dan....!!!!!!

Ook Marc geniet van de thuiskomst.

Hoera, kadootjes...

Jarig in Zuid-afrika

Mijn verjaardag vandaag. Wat bijzonder om dit in Afrika te kunnen vieren.

In de ochtend kwam Joan ons ophalen om weer eens samen met ons op pad te gaan. Vandaag gaan we naar het ziekenhuis waar Hannah is geboren. Dit ziekenhuis staat in een van de armerere wijken van Johannesburg. (Alexandra) Echt ongelofelijk wat we daar gezien hebben..... Je ziet het vaak op tv. of in de krant, maar de werkelijkheid is toch anders. Krotjes, een klein kindje op zijn blote voetjes in de rommel op zoek naar iets te eten. Een vrouw die probeert boven een vuurtje wat te koken. Kippen en geiten midden op straat. Zo schrijndend om te zien. Zou Hannah hier ook hebben rondgelopen als ze bij haar biologische moeder zou zijn gebleven?. Zou haar biologische moeder hier nog ergens wonen? Of is ze gestorven? We zijn diep, diep onder de indruk en worden er helemaal stil van. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen gaan we samen met Joan naar binnen. Joan gaat vragen of we op de kraamafdeling mogen gaan kijken. Het duurt een uur maar dan krijgen we toch toestemming en mogen we allemaal naar binnen. Op de kraamafdeling is het rustig. In een van de kamers wachten een paar jonge vrouwen op hun bevalling. Wat zouden ze denken van ons....?? Verder is er een grote ruimte waar de bevallingen zelf plaatsvinden (hoezo privacy) en een ruimte waar een paar bedden staan voor de vrouwen die net bevallen ziijn. In een van die bedden heeft dus Hannah’s biologische moeder gelegen, samen met een lief, klein meisje van 1550 gram.......... onze Hannah. Wat moet ze gedacht hebben toen ze hier lag. Had ze toen nog hoop haar baby te kunnen houden? Was het een moeilijke bevalling?, was er iemand bij haar? Allemaal vragen waar we helaas geen antwoorden op krijgen maar in ieder geval kunnen we Hannah weer wat meer vertellen later en de foto’s laten zien.

15 minuten later, in de auto, rijden we alweer door een andere wereld. Een wereld met grote gebouwen, hotels en winkelcentrums. Wat een tegenstellingen......

Joan rijdt met ons de stad uit, naar een tuincentrum waar ook een speeltuin en een terras bijhoort. Hier gaan we samen eten. Marc en Hannah vinden natuurlijk de speeltuin prachtig, vooral Marc die er nu toch wel echt aan toe is om naar huis te gaan. Heerlijk dat hij zich hier nog even kan uitleven. Je ziet hem genieten. Ook Hannah doet dapper mee. Na het eten krijgen we van Joan nog een paar cadeautjes, als afscheid en voor mijn verjaardag. Ik krijg heerlijke creme en een mooi sla-bestek. Marc krijgt een cd en Hannah een puzzle in de vorm van een giraffe.

Nu komen de waterlanders..... eerst de ervaring van vanmorgen en nu dit alles nog.

De gevoelens wisselen elkaar zo snel af dat het bijna niet bij te houden is......

Eenmaal in het appartement moet er gewerkt worden: inpakken. Hadden we dit echt allemaal bij ons??? Ik stuur Guy en de kids naar buiten en worstel me door kleding, souvenirs enz enz.

Daarna eten en voor de laatste keer in het appartement slapen! Morgenavond zitten we in het vliegtuig!!

Princess Alice Home

Een bijzondere dag vandaag. Vandaag mochten wij een kijkje nemen in Hannah’s baby-tijd. We zijn nl met Joan naar het Princess Alice Adoption Home geweest. Dit is het kindertehuis waar Hannah de eerste 2 en half jaar van haar leventje heeft doorgebracht. We mochten overal rondkijken en foto’s nemen. Ook waren er nog 2 verzorgsters die Hannah hebben verzorgd toen ze daar was, en dat was heel bijzonder. Wij kregen ook nog een paar foto’s van Hannah en................. een kopie van het paspoort van Hannah’s biologsiche moeder!!! Wow! We hebben wel wat informatie maar dit is echt geweldig. Hoewel de foto op de kopie niet erg duidelijk is, i s het toch beter dan helemaal niets. Ook weten we nu de geboortedatum van Hannah’s moeder. Allemaal heel belangrijk, zeker voor Hannah later.

 

Rustdag...

Eigenlijk wilden we nog naar Soweto of het Lesedi Cultural Village vandaag maar Marc had er écht helemaal geen zin in. Hij begint te verlangen naar huis en dat is natuurlijk best te begrijpen na bijna 3 weken in Zuid-afrika... Ook wij hebben niet zoveel zin om met deze warmte een paar uur in de auto te zitten dus besluiten we deze excursies te laten vervallen. We zullen echt nog wel eens terugkomen.....

We zijn nog wel naar “Rosebank Mall” geweest, nog wat winkelen en wat eten. Teruggereden met een taxi, die “Garden-Place” niet vinden kon. Tja, Johannesburg is geen Luxemburg, dus je kunt ook niet verwachten dat een taxi-chauffeur alle straten kent. Na wat navragen en “beetje” omrijden zijn we toch weer veilig “thuisgekomen”.

p

Zoo-lake

Omdat we het vorige week zo prachtig vonden in het Afrikaanse restaurant wilden we er nog eens graag terug gaan. Het is zo mooi gelegen. Eigenlijk midden in de stad maar heerlijk aan een meer en de laatste keer hebben we eigenlijk alleen maar in het restaurant gegeten. Samen met 2 Oostenrijkse echtparen en met onze kinderen (in totaal 5!!!) gaan we met 2 taxi’s op weg. Omdat het zondag is is het aan Zoo lake wel een heel stuk drukker als vorige keer. Ook in het restaurant is het erg druk zodat we niet op het prachtige terras kunnen eten, maar binnen. Omdat er zoveel mensen zijn duurt het erg lang voor het eten komt, maar als we het krijgen blijkt het weer erg lekker te zijn. Na het eten wilden we nog graag een stuk langs het meer lopen en wat meer van de omgeving van Zoo Lake bekijken maar helaas maakte een onweersbui een einde aan deze plannen. Snel een taxi besteld en door de stromende regen terug naar Garden-place. Erg jammer want we hadden nog graag wat uitgebreider rondgekeken op deze plek. Maar zoals Joan het dan zo mooi zegt: “je moet ook nog wat te zien hebben als jullie weer eens terug komen....”

Tja, zo kun je het ook zien.

Shoppen

Vandaag nog eens een keer uitgebreid gaan shoppen. Deze keer in het Sandton-City- Shopping Center. We werden afgezet bij het hotel dat bij het winkelcentrum hoord. Ongelofelijk, wat een luxe, nog nooit zoiets gezien....

In het winkelcentrum is alles te koop, tot de meest luxe artikelen aan toe, van alle merken. Toch raar dat je dan bedenkt dat ze een paar kilometer verderop in krotjes wonen en bijna niets te eten hebben........ hoezo ongerechtigheid. Die mensen komen waarschijnlijk nooit in zo’n winkelcentrum, of alleen om schoon te maken.

Nog zwemvleugeltjes gezocht maar door het warme weer zijn ze nergens meer te krijgen, overal uitverkocht.... Ach ja, die paar dagen doen we het dan nog wel met 1 paar.